Een ontmoeting die alles veranderde
Joke (52) dacht de ware gevonden te hebben toen ze Hans leerde kennen. Voor haar voelde het alsof hun ontmoeting geen toeval was, maar een bestemming. Familie en vrienden waren verbaasd over de snelheid waarmee ze zich aan hem verbond. Toch was Joke overtuigd dat dit het begin van een nieuw hoofdstuk in haar leven was.
Al snel veranderde de belofte van liefde in een beklemmende realiteit. Wat begon met mooie woorden, eindigde in een leven dat volledig onder controle stond van één persoon. Voor Joke zou het jaren duren voordat ze de grip op haar eigen bestaan terug zou vinden.
Geloof als middel van controle
Hans wist Joke’s vertrouwen in religie te gebruiken als wapen. Hij beweerde namens God te spreken en stuurde haar bijbelteksten via een verzonnen persoon, zogenaamd om zijn woorden te bevestigen. Voor Joke leek dit alsof ze een heilige opdracht kreeg.
Langzaam verloor ze haar eigen inzicht. Iedere beslissing moest via hem verlopen en haar geloof werd misbruikt om gehoorzaamheid af te dwingen. In plaats van steun en richting, veranderde religie in een middel om haar onafhankelijkheid af te breken.
Het verdwijnen van identiteit
Hans eiste dat Joke elk stukje van haar verleden zou uitwissen. Foto’s, kleding en herinneringen moesten weg, omdat ze volgens hem niet bij hun gezamenlijke “roeping” hoorden. Voor haar bleef er niets meer over dat eigen voelde.
Het huis waar ze woonde, werd van binnenuit ontdaan van alles wat met haar leven vóór hem te maken had. Zelfs kleine persoonlijke spullen waren verboden. Uiteindelijk stond ze in een omgeving waar haar hele identiteit uitgewist leek.
Het lichaam als eigendom
De controle beperkte zich niet tot haar omgeving, ook haar lichaam werd opgeëist. Hans dwong haar urenlang onder de tattoonaald te zitten. Zijn naam moest overal zichtbaar zijn. Zelfs bij hoge koorts of pijnlijke ontstekingen kreeg ze geen rust.
De sessies duurden uren, tot ze uitgeput achterbleef. Haar huid raakte beschadigd en de littekens waren zowel lichamelijk als emotioneel. Toch wist hij haar telkens te overtuigen dat het noodzakelijk was, waardoor weerstand leveren onmogelijk leek.
De pijn en vernedering
Zelfs eenvoudige pijnstillers waren verboden. Joke werd gedwongen in een kinderbadje met koud water te zitten, klappertandend van de pijn. Op intieme plekken werden eveneens tatoeages aangebracht, zogenaamd om haar te beschermen tegen “het kwaad”.
Elke keer hoopte ze dat dit de laatste keer zou zijn. Maar de vernedering herhaalde zich steeds opnieuw. De kou, de pijn en het psychologische spel maakten haar nog kwetsbaarder en haalden elk gevoel van waardigheid weg.
Leven in terreur
Dit patroon van dwang, controle en vernedering staat bekend als intieme terreur. Het gaat verder dan mishandeling alleen: slachtoffers verliezen hun vrijheid, raken sociaal geïsoleerd en voelen zich machteloos. Voor buitenstaanders is het vaak onzichtbaar.
Ook Joke durfde geen hulp te vragen. De angst en psychische druk hielden haar gevangen. Zo bleef de situatie jarenlang voortbestaan, zonder dat vrienden of familie wisten wat er werkelijk achter gesloten deuren gebeurde.
Isolement en financiële last
Naast emotionele druk verloor Joke haar praktische zekerheden. Ze raakte haar huis en spaargeld kwijt en belandde in een caravan. Haar bewegingsvrijheid werd beperkt tot slechts enkele minuten buiten per dag.
De financiële afhankelijkheid werd groter toen ze een schuld van 45.000 euro opbouwde. Ze had geen toegang meer tot bankzaken of externe hulp. Iedere dag werd ze afhankelijker, waardoor de cirkel van isolement steeds strakker om haar heen sloot.
Schaamte en wanhoop
De zichtbare tatoeages maakten dat mensen haar op straat nakeken. Ze voelde zich continu beoordeeld zonder dat iemand wist wat er achter die inkt schuilging. De schaamte drukte zwaar en leidde tot wanhoop.
Voor veel slachtoffers van dit soort situaties is dit herkenbaar: het gevoel nergens meer terecht te kunnen en vast te zitten in een onzichtbare gevangenis. Ook bij Joke werd dit versterkt door de oordelen van vreemden en de stilte van haar eigen omgeving.
De weg naar een uitweg
Na een heftige ruzie dreigde Joke de politie te bellen. Dat moment betekende het breekpunt. Hans verliet haar en zij vond opvang via hulporganisaties. Een tattoo-expert, Andy Han van Stichting Spijt van Tattoo, besloot haar te helpen.
Voor het eerst voelde ze dat iemand naast haar stond. Andy begon met een langdurig traject om de tatoeages te verwijderen. Dit gaf haar de moed om opnieuw te geloven in een toekomst zonder het stempel van haar verleden.
Herstel in kleine stappen
De behandelingen zijn zwaar en langdurig. De inkt zit diep en elke sessie vergt veel van haar lichaam. Toch zette Andy zich volledig in, met als doel dat Joke haar eigen gezicht en lichaam stukje bij beetje terug zou krijgen.
Het proces neemt jaren in beslag, maar het biedt haar de kans om opnieuw in de spiegel te kijken zonder overal de naam van Hans te zien. Elke behandeling voelt als een stap terug richting zelfstandigheid en vrijheid.
Hoop op een nieuwe toekomst
Vandaag woont Joke weer zelfstandig. Met make-up weet ze de littekens deels te verbergen, maar haar droom is een leven waarin ze dat niet meer hoeft. Ze wil zichzelf weer volledig terugzien, zonder herinneringen aan de controle die haar jarenlang gevangenhield.
Met haar verhaal geeft ze anderen een krachtige boodschap: er is altijd een weg naar hulp, hoe uitzichtloos de situatie ook lijkt. Voor slachtoffers van intieme terreur en dwang is haar ervaring een teken dat herstel mogelijk is.