De benoeming van Thom van Campen als nieuwe Kamervoorzitter leidde tot stevige reacties, vooral vanuit partijen die zich links van het politieke midden bevinden. Binnen die groep viel één reactie extra op: die van Doğukan Ergin van Denk, die op X luid verkondigde dat het verlies van Martin Bosma voor hem voelde als een overwinning voor het democratisch bestel.
Zijn woorden verspreidden zich razendsnel en maakten duidelijk dat hij het vertrek van Bosma vooral zag als een signaal dat een partij als de PVV minder ruimte zou verdienen in het parlementaire centrum van het land.
Een Kamerlid dat openlijk uitsluiting toejuicht
In zijn bericht stelde Ergin dat “de mars van de PVV door onze instituties is gestopt”, een formulering die verder reikt dan politieke voorkeur. De jubelende toon liet zien hoe sterk het idee leeft dat niet iedereen dezelfde toegang zou moeten hebben tot invloedrijke rollen.
Waar de Tweede Kamer normaliter draait om gelijkwaardigheid tussen alle verkozen partijen, klonk nu een boodschap die eerder doet denken aan het buitensluiten van politieke rivalen dan aan inhoudelijke discussie. Opvallend is dat deze uitlatingen nauwelijks vragen opriepen bij de grote nieuwsmedia, terwijl ook de nieuwe voorzitter zelf geen behoefte leek te voelen om zich erover uit te laten.
Een boodschap die veel verder gaat dan kritiek
Wie de woorden van Ergin bestudeert, ziet een overtuiging die suggereert dat een aanzienlijk deel van de kiezers minder recht zou hebben op vertegenwoordiging in het hart van de democratie. Dit alles komt met een bijzondere ironie, aangezien
Denk zichzelf graag neerzet als de partij die opkomt tegen uitsluiting en stigmatisering. Toch werd nu precies dat mechanisme toegepast op een politieke tegenstander, waarbij de verkiezing van Van Campen werd aangegrepen voor een vreugdevolle aankondiging dat een specifieke politieke stroming minder toegang zou krijgen tot invloed.
Wat dit zegt over de staat van het politieke debat
Ergins reactie draaide niet om ideeën of inhoud, maar om het vieren van het buitensluiten van een rivaal. Dat deze houding zonder veel weerstand wordt omarmd, laat zien hoe een deel van het debat verschuift naar het marginaliseren van bepaalde groepen kiezers via hun vertegenwoordigers.
Een politiek systeem dat alleen steun geeft aan de “juiste” partijen verliest gaandeweg zijn geloofwaardigheid en voedt wantrouwen bij miljoenen mensen. Juist daarom verdient deze ontwikkeling aandacht, omdat democratie staat of valt bij de bereidheid om ook de politieke tegenstander een gelijkwaardige plek te gunnen.
Bron: Dagelijksestandaard.nl