Een bericht van Annick Velthuis trok recent veel aandacht, doordat zij iets deelde dat zwaar weegt voor haar gezin. Haar partner Roy Oude Rikerink blijkt volgens een nieuwe MRI-scan opnieuw te maken te hebben met ‘groei’ in zijn hoofd.
Wat artsen precies zien, moet nog helder worden, maar de schrik sloeg meteen toe bij het stel, dat Nederland leerde kennen via het negende seizoen van Over Mijn Lijk. Terwijl hun jonge zoon zorgeloos rondrent, proberen Annick en Roy te begrijpen wat deze nieuwe bladzijde in hun verhaal betekent.
De eerste klap van het nieuws
Annick beschreef hoe de spanning door hun huis trok zodra het woord ‘groei’ viel. Een woord dat zwaar voelt, juist omdat de lading nog onzeker is. Artsen bevestigden dat er iets zichtbaar werd, maar kunnen nog niet met zekerheid zeggen wat erachter schuilgaat. Voor een gezin dat al jaren in een fragiel evenwicht leeft, voelt zo’n melding als een koude golf die alles even laat verstijven.
Het moment waarop de uitslag binnenkwam, zette een reeks emoties in beweging. Hoop en angst wisselden elkaar af, met tussendoor momenten van stilte waarin niets gezegd hoefde te worden. Dat zij nog niet precies weten wat het betekent, maakt de spanning groot. Toch blijft Annick herhalen dat inzicht volgt zodra de specialisten hun bevindingen volledig hebben bekeken.
Zwerven tussen hoop en twijfel
In haar update schetste Annick hoe hun zoon niets meekrijgt van de storm die door de kamers waait. Zijn spel, zijn gelach en zijn lichte blik brengen warmte in dagen die aanvoelen als een dichte mist. Terwijl hij door het huis dartelt, proberen zijn ouders de kluwen van emoties te ontwarren die door hen heen trekken. Geen van beiden vindt gemakkelijk woorden. De dagen hebben een ritme dat zich niet laat vangen, omdat elke gedachte meteen weer kantelt in een nieuwe.
Zo ontstaat een soort roes, waarin tijd vreemd aanvoelt. Een uur lijkt soms een halve dag, terwijl andere momenten juist vervliegen. Dat gevoel werd nog sterker nadat zij de eerste reacties lazen van mensen die betrokken met hen meeleven. Annick benoemde dat het helpt, al kan niets de onzekerheid volledig verzachten.
Onzekere medische duiding
De artsen hebben aangegeven dat het beeld dat zij zien extra beoordeling vraagt. Bij hersentumoren komen variaties voor die in scans complex kunnen zijn. Een lichte verandering betekent niet automatisch vooruitgang van de ziekte. Het kan bijvoorbeeld gaan om zwelling, littekenreacties of een bekend fenomeen dat lijkt op groei, maar dat geen directe verslechtering aanduidt.
Om dat onderscheid helder te krijgen, zijn aanvullende besprekingen vaak noodzakelijk. Het behandelteam neemt daarvoor de tijd, zodat er een advies ontstaat dat zorgvuldig is en rekening houdt met eerdere behandelingen en Roys algemene situatie. Voor het gezin voelt die fase zwaar, omdat wachten in zulke omstandigheden een aanslag vormt op het gemoed.
Het zoeken naar houvast in alledaagse routines
Ondanks de spanning proberen Annick en Roy vast te houden aan het ritme van de dag. Annick werkt door, terwijl Roy zich omringt met mensen bij wie hij zich prettig voelt. Zo ontstaat een soort structuur die hen helpt grip te houden op alles wat speelt. Knuffels, korte gesprekken, soms tranen en soms stilte vormen de schakels tussen de gewone dingen zoals eten koken en boodschappen halen.
Juist die kleine handelingen geven lucht. Ze zorgen ervoor dat het leven niet volledig wordt opgeslokt door zorgen die nog geen contour hebben. Annick omschreef het als ademen door de dag heen, zonder te weten waar de volgende bocht ligt.
Steun uit alle hoeken
Toen het stel hun update deelde, kwamen reacties vrijwel direct binnen. Berichten, kaartjes en telefoontjes maakten duidelijk hoeveel mensen hen een warm hart toedragen. Die betrokkenheid vormt een kussen van zachtheid in een periode waarin angst en verwarring zich kunnen opdringen.
De steun laat voelen dat zij niet alleen staan. Voor Annick betekent dat veel, vooral op momenten waarop het onzekere toekomstbeeld zwaar drukt. Het geeft kracht en haalt de scherpste randjes van de spanning af, al verandert het niets aan de medische realiteit waar zij op wachten.
Hun verhaal sinds Over Mijn Lijk
Het negende seizoen van Over Mijn Lijk maakte Roy en Annick geliefd bij een breed publiek. Hun eerlijkheid, humor en liefde zorgden voor een verhaal dat bij veel kijkers binnenkwam. Zij vertelden open over de impact van Roys ongeneeslijke hersentumor op hun relatie en op de manier waarop zij hun dagen vormgeven met hun zoon. Die openheid maakte dat velen zich nog steeds betrokken voelen.
Hun aanwezigheid in het programma liet zien hoe kwetsbaarheid en kracht naast elkaar kunnen bestaan. Daardoor bleven mensen hen volgen, ook lang na de uitzendingen. Die band speelt nu opnieuw een rol, omdat velen meeleven met deze nieuwe fase die zich aandient.
De medische weg die voor hen ligt
De komende tijd staan gesprekken gepland met het behandelteam. Pas daarna wordt duidelijk wat er precies aan de hand is en welke stappen passend zijn. Mogelijke routes kunnen uiteenlopen, afhankelijk van wat de specialisten zien en hoe Roy zich voelt. Het gezin wacht die informatie af zonder gehaast oordeel, zoals ze al vaker deden.
Hun benadering blijft daarbij rustig en beschermend. Ze delen alleen nieuws wanneer daar ruimte voor is en houden de regie over hun eigen tempo. Het is een manier die hen helpt om staande te blijven in een situatie die vaak onvoorspelbaar voelt.
De impact binnen het gezin
Naast alle medische vragen speelt er nog een dimensie: hoe blijft het dagelijks leven draaien? Hoe houd je het licht in huis wanneer de schaduw van onzekerheid aanwezig is? Annick beschreef dat zij en Roy voortdurend balanceren. Hun zoon brengt een vorm van frisheid die hen door donkere momenten tilt. Zijn onbevangenheid biedt perspectief en geeft het gezin de kracht die nodig is voor elke nieuwe dag.
Het stel blijft dicht bij elkaar en probeert ruimte te bieden aan alles wat zich aandient. Soms is dat vrolijkheid, soms verdriet. Het wisselt zoals het leven zelf kan wisselen. Geen van beiden voelt zich alleen dankzij elkaar en dankzij de mensen die hen steunen.
Vooruitkijken zonder vaste antwoorden
De belangrijkste boodschap is dat er iets nieuws is gezien, maar dat de exacte betekenis daarvan nog openstaat. Zodra het behandelteam meer kan zeggen, ontstaat er een helderder beeld. Tot die tijd bouwen Annick en Roy verder aan hun dagen, met aandacht voor elkaar en voor hun zoon, en met voorzichtig vertrouwen dat helderheid volgt.
In deze fase laat hun verhaal zien hoe sterk mensen kunnen zijn wanneer zij samen door onzekerheid bewegen. Wie mee wil praten of steun wil uitspreken, kan reageren via onze sociale kanalen. Het gezin voelt die betrokkenheid, en dat maakt een groot verschil in een tijd vol vragen en korte nachten.