Het is geen term die je dagelijks hoort: voluntourism. Maar het is een term die steeds vaker voorkomt. Het is de benaming voor de combinatie toerisme en vrijwilligerswerk. Vandaag de dag is voluntourism zelfs een enorme industrie op zichzelf geworden. Hoe vaak zie je geen foto’s van een man of vrouw in een Afrikaans weeshuis met een Afrikaanse baby op de arm? We smelten bij het plaatje en al het goeds dat dit weeshuis en deze mensen doen. Zo fijn dat er mensen zijn die zich bekommeren om deze situaties! En we geven gul geld om zelf ook iets goed te doen.. Maar er is hier veel meer aan de hand dan je zou denken. Freelance journalist en Afrikanist Charlotte (zelf wonend in Kenia) schrijft het volgende schokkende verhaal op haar twitter. Lees het hele verhaal en laat ons weten wat je denkt!
Deze thread is vooral bedoeld voor westerse millennials die van plan zijn vrijwilligerswerk te gaan doen in een tehuis in Afrika onder de Sahara, of Zuid-Oost-Azië, want daar spelen dezelfde issues. Lees wat ik ervaren heb en trek je eigen conclusies.
— Charlotte 💭 (@CS_Simons) 25 februari 2019
Ik ga zo vertellen over dingen waar ik (indirect) getuige van ben geweest. TW: seksueel geweld.
— Charlotte 💭 (@CS_Simons) 25 februari 2019
“Auntie Charlotte, we want to go back to our familie, but mama [die Vlaamse vrouw] will not let us.” Ik heb het tientallen keren te horen gekregen en iedere keer probeerde ik in gesprek te gaan met de directie, maar tevergeefs.
— Charlotte 💭 (@CS_Simons) 25 februari 2019
Dat is alleen al bijna €14.000 per maand aan sponsorgeld van particulieren, en dan hebben we het nog niet gehad over grote, Nederlandse bedrijven die dit soort tehuizen jaarlijks sponsoren en geen idee hebben wat zich achter de schermen afspeelt.
— Charlotte 💭 (@CS_Simons) 25 februari 2019
Toen die Belgische “mama” een keer in een recalcitrante bui was, heb ik haar horen zeggen: “Die kinderen kunnen me gestolen worden, maar dat geld…” FYI: zij en haar man woonden in een landhuis met personeel, na in hun thuisland al meerdere keren failliet te zijn gegaan.
— Charlotte 💭 (@CS_Simons) 25 februari 2019
De kinderen waarmee ik bij die NGO werkte, waren bijna allemaal ex-straatkinderen en op extreem jonge leeftijd met seks en seksueel misbruik in aanraking gekomen. Het vereist geen rocket science om te bedenken dat die kinderen begeleiding en intensieve counseling nodig hebben.
— Charlotte 💭 (@CS_Simons) 25 februari 2019
Op een gegeven moment kwamen de Oegandese social workers (die toch vooral bezig waren met basic verzorging) erachter dat de oudere ex-straatkinderen (jongetjes vanaf een jaar of 8) ‘s nachts de baby-ward binnenglipten.. en daar de baby’s stelselmatig verkrachtten.
— Charlotte 💭 (@CS_Simons) 25 februari 2019
Ik heb contact gehad met de politie ter plekke, maar deze twee figuren kochten de politie stelselmatig om, en dus werd er nooit een werkelijk onderzoek gestart.
— Charlotte 💭 (@CS_Simons) 25 februari 2019
Meerdere keren hebben werknemers gehamerd op counseling, therapie en groepsgesprekken met alle kinderen. Tevergeefs. “Daar is geen geld voor,” was wederom het antwoord. Ondertussen weigerde het meisje nog langer haar hiv-remmers te slikken.
— Charlotte 💭 (@CS_Simons) 25 februari 2019
Het was er zo’n hell hole, dat de kinderen (ex-straatkinderen!) die bij dit project woonden vaak liever wegrenden en weer verder op straat leefden. Ik kwam ze soms tegen als ik in Kampala was, en gaf ze dan wat te eten of kleingeld.
— Charlotte 💭 (@CS_Simons) 25 februari 2019
Na een paar maanden kwam ze inderdaad terug. Ik was inmiddels niet meer in Oeganda en hoorde achteraf dat die Belgische vrouw haar had gezegd: “She is our daughter now.” Het is nu VIER jaar later en dat meisje woont nog steeds bij die Belgen.
— Charlotte 💭 (@CS_Simons) 25 februari 2019
En waarom? Omdat kleine kinderen geld binnen halen. Hoe kleiner, hoe beter. Hoe kleiner, hoe meer geld. Hoe kleiner, hoe schattiger de foto’s op de socials, hoe meer nieuwe sponsors.
— Charlotte 💭 (@CS_Simons) 25 februari 2019
Deze twee Nederlanders, een echtpaar, zijn in de Nederlandse media regelmatig op tv en worden dan als ware helden bejubeld. Omdat ze zogenaamd hun hele leven wijden aan het verzorgen van “kansarme, Afrikaanse kinderen die anders dood zouden zijn.” Mijn dikke reet.
— Charlotte 💭 (@CS_Simons) 25 februari 2019
Arme ouders worden door westerlingen betaald hun kinderen af te staan om weeshuizen mee te vullen, overal in Sub-Sahara Afrika. Baby’s worden uit couveuses in ziekenhuizen gestolen. Jonge kinderen worden van straat weggeplukt en ontvoerd.
— Charlotte 💭 (@CS_Simons) 25 februari 2019
Iedere westerse randdebiel met een zak geld en slechte intenties vindt wel een mogelijkheid om ergens een weeshuis te openen. Regelmatig blijkt weer een pedofiel ‘n weeshuis te hebben geopend (gebeurt ook in Zuid-Oost-Azië veel), die jarenlang ongestoord tekeer heeft kunnen gaan.
— Charlotte 💭 (@CS_Simons) 25 februari 2019
Weeshuistoerisme wordt steeds strenger aangepakt in veel landen onder de Sahara, waaronder Oeganda. Maar het gaat allemaal erg langzaam en die stromen voluntourists, die blijven komen. Ik zie ze overal. Ik was ooit een van hen.
— Charlotte 💭 (@CS_Simons) 25 februari 2019
Logisch ook, want er stonden letterlijk HONDERDEN tehuizen op die lijst.
— Charlotte 💭 (@CS_Simons) 25 februari 2019
Conclusie van dit verhaal: als je dan als vrijwilliger aan het werk wil gaan in Sub-Sahara Afrika of Zuid-Oost-Azië, ga dan sowieso NIET naar een weeshuis. Over alle hechtingsproblematiek die daar ontstaat heb ik het nog niet eens gehad. That’s a story for another day.
— Charlotte 💭 (@CS_Simons) 25 februari 2019
Ondersteun liever een lokaal project dat bijvoorbeeld met straatkinderen werkt, maar vraag jezelf ten alle tijden af: ben ik gekwalificeerd om dit werk te doen? Want I sure as hell wasn’t en dat geldt voor het overgrote deel van de vrijwilligers.
— Charlotte 💭 (@CS_Simons) 25 februari 2019
Ook zo ondersteboven van dit verhaal? Deel dit bericht dan door!