Eigenlijk had Kyliana Turner niet eens door dat Caro een echte hond was. Toen ze ‘m voor het eerste vluchtig zag zitten in de Amerikaanse staat Austin (Texas), dacht ze namelijk dat ze een versleten speelgoeddier zag.
Daar zat hij dan, vastgebonden aan een bed, te zwak om zichzelf los te maken. Toen het beest Kyliana zag voorbij lopen, besloot hij daarom om z’n pootje uit te steken als een soort van laatste noodkreet. Gelukkig besloot Kyliana om daar gehoor aan te geven.
Ze maakte het arme dier los en wikkelde de vermagerde hond in een vest. Ze wilde hem naar de dierenarts brengen, maar al in de auto viel de vermoeide hond meteen in slaap. Hij leek het door te hebben dat hij eindelijk veilig was. Eindelijk had het beestje rust. Caro bleef achter bij de dierenarts voor verzorging, maar niet zonder de dagelijkse bezoeken van de attente Kyliana. Sterker nog, ze besloot zich zelfs als pleegmoeder aan te bieden zodat er tussentijds een definitieve oplossing kon worden gevonden.
Toch duurde het niet al te lang voordat Kyliana al voor zichzelf had besloten dat ze niet zonder Caro kon. En het mooie was dat er al snel verbetering in Caro’s fysieke toestand kwam. Zijn vacht begon weer te helen en hij begon er steeds beter uit te zien.
Inmiddels zijn de twee onafscheidelijk. Of Caro niet bang is voor mensen? Nou nee, ondanks zijn zware start vindt ‘ie het heerlijk om in de buurt van mensen te zijn.