Voor Johan Derksen lag er een zware week achter hem. Zijn hond Cuby, al twaalf jaar onafscheidelijk gezelschap, is overleden.
In Shownieuws sprak hij daar met open gezicht over. Het huis voelt leeg, zei hij, alsof er een stilte is neergedaald die nergens omheen wil. Cuby was geen dier dat op de achtergrond leefde. Ze hoorde bij het dagelijks ritme, bij het bed, bij het wakker worden en weer gaan slapen. Ze had haar eigen plek, pal tussen hem en zijn vrouw.
Derksen vertelde met milde ironie hoe hun leven zich geleidelijk om de hond heen had gevouwen. Ze hadden zelfs een groter bed genomen, zodat het drietal er comfortabel in paste. De kinderen waren het huis uit, en toen was daar ineens die hond – en zo groeide het, vanzelf.
Waar hij normaal met een zekere afstandelijkheid praat, brak nu iets door wat je zelden bij hem ziet: ontroering, zonder filter. Cuby droeg de naam van Cuby + Blizzards, een knipoog naar zijn liefde voor de blues. Twaalf werd ze. En volgens Johan was het gewoon op.
De beslissing om hem te laten inslapen was onvermijdelijk en kwam met het nodige verdriet. Het afscheid raakt aan iets diepers: de stilte die achterblijft als een maatje plots verdwijnt.
Voor Derksen, bekend om zijn uitgesproken mening aan de talkshowtafel van Vandaag Inside, is dit een zeldzaam persoonlijk moment dat hij deelt met het publiek.
Het verlies van een hond raakt immers niet alleen het hart, maar ook de dagelijkse routine. Wie ooit een huisdier verloor, herkent de leegte die zich onverwacht opdringt – bij het wakker worden, tijdens het eten, of simpelweg bij thuiskomst.