De meldkamer van 112 heeft het druk als er een belletje binnenkomt. Terwijl de medewerker de telefoon net heeft opgenomen, hoort ze een kinderstem die een prangende vraag stelt: “Waar is mama?”. Het kleine meisje begint daarop te huilen en zegt “Ik weet niet waar mama is”. Het meisje van een paar jaar oud is niet alleen, want op de achtergrond huilt nog iemand: een baby.
Het meisje is op z’n hoogst 4 jaar en vertelt dat ze Emma heet. De medewerker vraagt waar het meisje woont, maar ze weet alleen dat ze in Rotterdam woont. Ze is nog zo klein dat ze haar adres niet weet en in de belgegevens is ook niet duidelijk waar het meisje vandaan belt.
De gegevens die zijn gekoppeld aan het telefoonnummer blijken van andere mensen te zijn die kort geleden zijn verhuisd. Toevalligerwijs krijgt een collega een man uit Rotterdam aan de lijn die een klein meisje in een raamkozijn in een donker huis ziet staan. Hij had aangebeld bij het adres, maar kreeg geen reactie. Daarop werden meteen politieagenten naar de plek gestuurd. Toen het meisje zei dat ze een politieauto zag, zorgde dat voor een hoop opluchting bij de medewerker. Gelukkig, Emma en haar babybroertje waren in goede handen.
Waar hun ouders waren? Je raadt het niet. Ze waren in de bioscoop. Volgens hen “sliepen de twee altijd door en werden ze nooit voor een bepaalde tijd wakker”. Ze besloten het er daarom maar op te gokken. Tja, wij hebben er even geen woorden voor…
Bij de politie geven ze nu aan dat het gezin begeleiding zal krijgen van Bureau Jeugdzorg. Hopelijk mag de begeleiding nog héél lang aanhouden. Ben jij het daarmee eens? Of denk jij dat andere maatregelen beter op hun plaats zouden zijn? Laat het ons weten via een reactie.