Onze gedachten zijn momenteel Angela de Jong..

De vaste columniste van het Algemeen Dagblad, Angela de Jong (49), heeft in haar meest recente column een persoonlijk verlies gedeeld: haar vader is overleden, hij werd 72 jaar. Met ontroerende woorden beschrijft ze hoe groot de leegte is die hij achterlaat. Tegelijkertijd kondigt ze aan tijdelijk afstand te nemen van haar werk, zodat ze in alle rust kan rouwen.

Een vader die altijd bleef doorgaan

De column is een eerbetoon aan een man die volgens haar leefde voor zijn gezin en zijn werk. Hij werkte dag en nacht, zelfs tijdens feestdagen of wanneer hij ziek was. Geen enkele storm of sneeuwbui hield hem tegen. Angela schetst het beeld van een man die nooit klaagde, maar juist kracht vond in zijn verantwoordelijkheden. Zijn werk als vrachtwagenchauffeur was niet zomaar een baan; het was zijn manier van zorgen.

Hij reed melk op bij boeren, repareerde fietsbanden van zijn kinderen en hielp waar hij kon. Diezelfde inzet bracht hij ook mee naar huis, waar hij een vaste steunpilaar was voor zijn gezin. De Jong beschrijft hoe haar vader altijd paraat stond, ook in de kleinste dingen. Voor hem was liefde iets dat je doet, niet iets dat je zegt.

Een bescheiden man met een groot hart

Na zijn pensioen had haar vader eenvoudige plannen. Hij wilde genieten van het leven dat hij altijd had opgebouwd: werken in de tuin, fietsen met zijn vrouw, tijd doorbrengen met zijn kleinkinderen. Maar dat moment kwam er niet. Zijn lichaam liet hem in de steek nog voordat hij van die rust kon genieten.

“Het heeft niet zo mogen zijn,” schrijft Angela. Ze noemt hem een man zonder grote woorden of dromen, maar met een hart dat groot genoeg was voor iedereen om hem heen. De liefde en het respect voor haar vader zijn voelbaar in elke zin van haar column.

De stille kracht achter haar woorden

De Jong staat bekend om haar scherpe pen en uitgesproken meningen, maar in deze column toont ze een andere kant van zichzelf. Haar woorden zijn zacht, persoonlijk en vol emotie. Ze beschrijft haar vader als een man zoals er velen zijn in Nederland: hardwerkend, bescheiden, trouw aan zijn gezin. En toch uniek, omdat hij haar vader was.

“Mijn vader was een man zoals er veel zijn in ons land. Maar voor mij was er maar één en die is er niet meer,” schrijft ze, waarmee ze de essentie van verlies in één zin weet te vangen.

Een leven van toewijding

In een eerdere column had Angela al geschreven over de toewijding van haar vader. Ze vertelde hoe hij jarenlang 60 tot 80 uur per week werkte, vaak onder zware omstandigheden. Niet uit ambitie, maar uit liefde. Hij haalde zijn kinderen op na het uitgaan, schilderde hun dakgoten en bracht zijn kleinkinderen naar de voetbalclub. Alles zonder te klagen.

Het beeld dat ze schetst, is dat van een generatie die niet veel woorden nodig had, maar alles zei met daden. Een generatie die gelooft dat verantwoordelijkheid de hoogste vorm van liefde is.

Ziekte kwam onverwacht

De Jong vertelt dat haar vader ziek bleek, maar dat hij nooit klaagde. Zijn gezondheid ging snel achteruit, en hoewel ze geen details deelt over de medische oorzaak, is duidelijk dat zijn overlijden onverwacht kwam. Ze beschrijft hoe zijn krachtig lichaam het begaf, terwijl zijn wil en karakter tot het einde overeind bleven.

Het is een aangrijpend beeld: een sterke man die langzaam zwakker wordt, maar nooit zijn waardigheid verliest. Voor Angela was hij tot het laatst dezelfde vader die haar geleerd had niet op te geven, hoe zwaar het leven soms ook wordt.

Tijd voor stilte

Na het overlijden van haar vader heeft De Jong aangekondigd tijdelijk afstand te nemen van haar werk. Ze wil ruimte maken voor stilte, voor herinneringen, en voor het verdriet dat nu overheerst. De keuze om even uit het publieke leven te stappen, past bij de toon van haar column: eerlijk, respectvol en zonder opsmuk.

Haar lezers tonen massaal steun. Onder haar column stromen de reacties binnen van mensen die zich herkennen in haar woorden, die hun eigen vader of moeder verloren en weten hoe diep dat gat kan zijn.

Een eerbetoon dat raakt

De column is niet alleen een persoonlijk rouwbericht, maar ook een eerbetoon aan de vaders die vaak onopgemerkt veel dragen. Mannen die werken, zorgen en nooit vragen om applaus. Angela’s woorden geven een stem aan die stille generatie, en juist daardoor raakt haar verhaal velen.

Met dit eerlijke en liefdevolle portret laat ze zien dat rouw niet alleen gaat over verlies, maar ook over dankbaarheid. Over de sporen die iemand achterlaat, zelfs als hij er niet meer is.