Het beeld is inmiddels voor velen herkenbaar: groepen wielrenners die met hoge snelheid de weg domineren, vaak zonder veel oog voor hun medeweggebruikers. In Nederland zorgt dit regelmatig voor frustraties bij automobilisten, wandelaars en zelfs mede-fietsers. Toch blijkt dit fenomeen niet beperkt te blijven tot onze eigen polderwegen. Ook in zonnig Spanje laten sommige renners zien hoe snel ongeduld kan omslaan in een pijnlijk leermoment.
De populariteit van wielrennen is de afgelopen jaren flink gegroeid. Mede door de zichtbaarheid van grote koersen op televisie en de aantrekkingskracht van een gezonde levensstijl, stappen steeds meer mensen op de fiets. Dat zou in de basis iets positiefs moeten zijn. Helaas gaat die passie soms gepaard met een houding die de sport in een minder fraai daglicht zet. Want waar sportiviteit, respect en samenspel normaal gesproken centraal zouden moeten staan, winnen arrogantie en roekeloosheid het nog te vaak.
Het temperament van de weg
Op Spaanse bergwegen wordt dit gedrag soms nog sterker zichtbaar. Het klimmen is zwaar, de hitte doet er een schepje bovenop, en eenmaal boven wil iedereen maar al te graag vol gas naar beneden. Daarin schuilt een risico: smalle wegen, scherpe bochten en ander verkeer maken zo’n afdaling tot een serieuze test, niet alleen voor de benen maar vooral voor het karakter. Wie daar zijn geduld verliest, komt zichzelf vroeg of laat tegen.
En dat is precies wat er gebeurde bij een recente afdaling in Spanje. Op beelden is te zien hoe een ongeduldige wielrenner zich niet neerlegt bij de verkeerssituatie. In plaats van rustig te wachten tot de weg weer vrij is, probeert hij zich er tussendoor te wringen en neemt hij grote risico’s. Hij denkt dat snelheid en bravoure hem een voordeel opleveren, maar de realiteit toont al snel een andere kant.